फूलानीमा जाँदा

बिहानै निद्रा खुल्यो । अल्छी मान्दै आफ्नो औछ्यानबाट उठेर, नुहाउँछु र घरबाट निस्किन्छु ।

करिब  ७:३० बजेको थियो । म बसुन्धराबाट रत्नपार्क जाने माइक्रोमा चढ्छु । गोगुबु पुगेपछि मलाई खलासीले अर्को माइक्रोमा चढ्न भन्छ । गाढीमा म एक्लै थिए । उसले बसुन्धाराबाट त्यहाँसम्मको कुनै पैसा लिएन् । त्यो गाढीले १५ रूपैया लिएर मलाई जमलमा छोडिदिन्छ ।

हिड्दै कमलादी तिर लम्केँ । १० मिनट जतिमा प्रज्ञा प्रतिष्ठान भवन पुग्छु । पहिला नआएकोले पसलमा मान्छेहरुसँग सोधेर पत्ता लगाए । गेटबाट भित्र छिर्न खोग्दै थिए । त्यतकैमा गेटमा बस्नुभएको दाईले सोध्नु भयो ।

“भाई, कहाँ जान्न लागेको?”

“आज खगेन्द्रजीको फुलानी किताब बिमोचन कार्यक्रममा आएको थिए । त्यतै जान्न लागेको, दाई”, म मेरो गती रोकेर उनको जवाफको उत्तर दिन्छु ।

“ए! ए! जाऊँ – जाऊँ ।“

भित्र पस्नसाथ हरियो बगैँचा एकदम स्यहार सुसार गरेर राखेको रहेछ । गमालमा बिभिन्न थरीका फुलहरु फुलेका छन् । बरिपरि बगैँचामा डोरी र तारले बारेको छ । हरियो बगैँचामा गाढा हरियोको फलामै पातो जस्तो देखिनेमा “बगैँचामा बस्न मनाही छ” लेखिएको छ । सुन्दरता हेर्ने चिज हो, छुने र चलाउँने चिज होइन भन्ने नियममा बाधेँका रहेछ्न । मान्छेले सुन्दर चिजलाई प्रयोग गर्न साँच्चै नजानेकै हो त ? कि सुन्दरतालाई आफ्नो स्वार्थले कुरूप भनाउँछ भनेर तर्सिएका हुन् । जन्म र मृत्युको नियममा, यो अर्को नियमलाई पनि स्विकार गरे । बिभिन्न पानीका फोका जस्ता सोचलाई फुराउँदै हिड्छु ।

यसो हर्दा कार्यक्रम गर्ने ठाउँ कतै देखिन । बगैँचामा त पक्कै कार्यक्रम गर्दैन होला । बस्न त नमिल्ने रहेछ । कार्यक्रम गर्ने स्थललाई चार्दै हिड्छु । धुम्दै गर्दा गेटबाट दाहिने कुनाको अन्तिम तिर कर्याक्रम गर्ने ठाऊँ रहेछ । एकछिन त सानो फुटबलको रङशालाको याद आयो । सुकेका पातहरु भुइँमा थिए । हेर्दा स्लोको सुकेको पात जस्तै देखिन्थे । निश्चित भने भईन ।

खुला आकाशमुनी पो रहेछ कार्यक्रम । पानी नपरोस भन्ने कामना गरे ।

म पुग्दा दुई जना केटाहरु त्यही बसिरहका थिए । सायद कसैलाई कुरी रहेका थिए । आयोजकहरु हुन जस्तो पनि लाग्दै थिए । म एकछिन मोबाइलमा झुमिए । पछि हर्दा त्यहाँ मानिसहरु आउँने क्रम जारी थियो । साउण्ड सिस्टम जडान हुँदै थियो । ब्यानर राख्दै थिए । कार्यक्रमको तयारी रफतारमा भइरहेको थियो ।

हेरेर, कुरेर बस्न निकैँ अल्छि लाग्छ मलाई । निस्किए बाहिर । नाम धेरै सुनेको, तर कहिले नपुगेको प्रज्ञा प्रतिष्ठानलाई बाहिरबाट हेरेँ । यो भवन वि.स. २०१४ सालमा स्थापित भएको रहेछ । भवनको माथिलो भागमा मुर्ती छ भने, नेपालको राष्ट्रिय झन्डा मान्दिर जस्तोमा राखिएको थिए । आज गणतन्त्र दिवस रहेछ । मान्छेको कुराकानी थाहा पाएँ ।

गेटको कुनाभागबाट त्यसको फोटो खिचेँ । कार्यमक्रम भन्दा आधा घण्टा छिटो पुगेको त्यो समयलाई उपयोग गर्न बाटो तिर फोटो खिच्न लागेँ । छिटो गएपछि, अझै त्यो ठाऊँलाई फरक दृष्टीकोणले हेर्न पाइदौ रहेछ ।

बाटो पारी एकजना दाई हुनुहुन्थ्यो । मलाई निकै गम्भिर भएर हेर्दै हुनुहुन्थ्यो । सश्त्र प्रहरी हुनु हँदो रहेछ । बिस्तारै बाटो काटेर म भएको ठाउँमा आउँनु भयो ।

उनले सोधेँ, “ भाई, के खोच्दै छौँ ? पात्रकार हो ?”

“होइन दाई । म बाटो हिडेका मान्छेहरु, गाढी, बाईकहरु खिच्दै छु । म यहाँ एउटा कार्यक्रमा आएको हो ।“ नम्र भएर उनलाई भने र सोधेँ, “किन, दाई?”

“मलाई तपाईले फोटो खिचेको देखेर शंका लाग्यो । मलाई क्यामराको सबै फोटो देखाउँनु होस्”, उनले पनि आफ्ने शैलीमा फर्काए र अराए ।

“ल, हेर्नुहोस दाई, यी ४२वटा तस्बिर मैले यहाँ आएर खिचेको हुँ ।“ क्यामराको सबै फोटो उनलाई देखाउँदै भने ।

“ठिक छ, भाई । यो एरिया वरिपरि फोटो खिच्न मनाही छ । रोकेर फोनमा कुरा गर्न मनाही छ । यो ठाउँमा अन्तराष्ट्रिय नियम चल्छ” , भन्दै थिए , मैले बिचैमा सोधेँ ,” किन दाई, यहाँ त्यस्तो के छ र”?

“यहाँ अमेरीकी राजदुत बस्ने ठाऊँ हो । अहिलेको राजदूतको नाम त कस्तो गार्हो छ भने बोलदा त जिब्रो लडबढिन्छ ।

“हाँ , हाँ “ स्वार निकालेर हाँसे र विदा मागेँ ।

“भाई गार्हो, अप्ठायारो नमान्नु है, काम गरेको । “

“हुन्छ दाई” भनेर म फेरी प्रज्ञा प्रतिण्ठान भित्र पसेँ ।

अनि फुलानीको फोटो यात्रा सुरू भयो ।