वाकाथोन-एक प्रतिक्षा

“तिम्रो पर्खालमै तिम्रो बाटो छ। बाटो नभएको ठाउँमा गोरेटो छ।“ शङ्कर लामिछानेको एबस्ट्रयाक्ट चिन्तन:प्याज किताबमा लेखिएको छ। तर मैले देखिरहेको पर्खाल लेखकले देखनु भएको थियो वा थिएन, थाहा भएन?

कस्तो छ त मैले देखेको पर्खाल? शिक्षा प्राणालीले बनाएको -असमानताको पर्खाल! बेइमान शिक्षकहरुले निर्माण गरेको-अन्यायको पर्खाल! दुईटा पर्खालले विद्यार्थीका मस्तिष्कमा जन्माएको -अविस्वासको पर्खाल! आफैँदेखि र आफनो सपना देखि। गरिबले आँटेको पूरा हुदैन- निराशवादी सोचको पर्खाल! म सक्दिन -मलाई आउँदैन- गणित भनेको हिसाब हो- समस्या हो- डरले भयभित बनाएको पर्खाल!

म यस्तो पर्खालमा बाटो बनाउँन खोजिरहेछु।हरेक दिन म यस्तो पर्खाललाई चिर्न खोज्छु। फुटाल्न खोज्छु। गलत साबित गर्न खोज्छु। कहिले काहिँ पर्खाल फुटाल्दा निस्केको ईटाको टुक्राले खुट्टामा घोच्छ। कहिले निकै पिडा हुन्छ। दुख:ले आँखा रसाउँछ। आँखाबाट बग्दै गालामा पुग्छ। पुछ्नलाई हात माथि ल्याए पनि १-२ थोपा आँसु भुईमा खस्नलाई रोक्न सक्दिन। झन मन भरेर आउँछ। फेरि मनलाई सम्हाल्दै अगाडि बढ्छु।

यो भौतिक पर्खाल होइन। न त मसँग भौतिक औजार नै छन्। के छ त मसँग? ज्ञानको सानो राश। सक्छु भने विस्वास। दरो अठोट। असफलताबाट उठ्ने शक्ति। परिर्वतनको कल्पना। युवाले गर्न सक्छन् भनेर विस्वास गर्नेको जमात।

म अझै थाकेको छैन। यो अन्यायको भीडमा म हिडिरहेको छु। यो हल्ला नै हल्लाको परिधिभित्र आवाज छैन होला मेरो। कुनै दिन मेरो कर्मले आवाज पाउनेछ। आशाको तेलले सम्भावनाको दीप बाल्दै हिँडनेछु म यो वाकाथोनमा। आशा गर्छु हामीले बाँच्न चाहेको नेपाल हाम्रै कालमा देखन पाइयोस!      

                                                      (प्रविन दाईको सर्मथन वाकाथोनको लागि।)